Ayaza Bir Adım

     
                                           
          Hava soğukmuş. Dışarı çıkmadım bugün, üşümedim o yüzden; bütün gün evdeydim, sadece birkaç kez dışarıya baktım. Soğuk gibiydi içeriden bakınca ama üşümedim, hatta camı açtım bir sefer hava almak için, içime çektim ayazı derin derin. Hoşuma gitti soğuk, birkaç dakika camın kenarına ilişip etrafı seyrettim.. Birden ürperdim kapattım camı. Hava soğukmuş. Dışarıya çıkmaya çekindim, ya üşürsem? Zaten üşeniyordum çıkmaya.
      
         Birkaç telefon görüşmesinde havanın soğukluğundan bahsettik dışarıdaki arkadaşlarla, sucuyu gördüm kapıda gün içinde, elleri soğuktan yanmıştı, babam geldi akşam belli ki içine işlemişti soğuk. evet biliyorum hava soğuktu bugün ama ben hissetmedim. Duyduklarım ve gördüklerim yetmedi hissetmek için. Kimi zaman yetinmeye çalıştım onlarla, evet belki de bir şey kaybetmedim ama ya kazanamadıklarım...Kim bilebilir.


        Her zaman bahanelerimiz vardır kaçırdıklarımız için. Onlara sığınmak kötüdür demiyorum hatta çoğu zaman çok daha iyi olabilir. Yetinmeyi bilmek midir bu yoksa fazlasını istemeye korkmak mı? Bir adım atmak ne kadar kolaysa farkında değilken , o adım düşüncelerimize hapsolur bazen. Ya düşüncelerimiz? Sonu olmayan bir denizde durmadan ileriye yüzmek gibi, yorulacağını bilmezmiş gibi. Ama bıkmadan usanmadan yılmadan...İnanmak gerek! Bir adım atmak için. İstemek gerek! Devam edebilmek için. Sabretmek gerek! Gerçekleşsin istiyorsan..Ve farkında olmalısın gerçeklerin, çoğu zaman anlamak gerek. Umursamazsan gerçekleri dağılır isyan edersin. İsyan etmek kolaydır aslında.


       İsyan edebilirim şu anda bir takım şeylere. İsyan ediyorum ulan! böyle olmadı tabi ama edilesi çok şey var. Neden ki? Çünkü biz soğuk havalarda dışarı çıkmaya üşenirken, tabiri caizse göt kesen soğuklarda koşa koşa dışarı çıkmak isteriz ve istemek yeter o an. atarız kendimizi soğuğun ortasına bok varmış gibi. Eee sonra? Sonra çözüm yolları ararız ısınmak için, her şey tıkırında gitmezse sabrımızı kaybederiz, farkında olmayız ve bizi zorla atmışlar gibi basarız isyan çığlığını. Halbuki soğuk havanın farkındalığını yitirmeden şöyle bir dolaşıp dönsek, sonra sabretsek, beklesek havanın biraz ısınmasını. Soğuğu hissetmemek değil bu ama bir hiç uğruna iliklerime işlemesini de istemiyorum. Dışarıdayım havayı hissetmek için, bir kaç adım atıyorum istediğim için, gerçekten. Her zaman gerçekten isteyip istemediğini anlayamıyor insan. Hazır  istiyorken biraz soğuğu hak etmiş sayılırım; üşüdüğüm için pişman da olmayacağım, ama farkındayım, bu yüzden soğuktan da donmayacağım. Sadece koşa koşa dönmek istemiyorum. Ellerimi cebimden çıkarmasam da buz kesen ellerimi ısıtmak zaman alabiliyor.